เมื่อนึกย้อนกลับไปเมื่อสี่สิบปีกว่าที่แล้ว ตอนเป็นเด็กชั้นประถมศึกษาจำได้ว่า บ่อยครั้ง
(ทุกวันพระและวันอื่นๆ ) คุณแม่จะพาไปทำบุญที่วัดเหนือสุพรรณวราราม (อ.สุวรรณภูมิ
จ.ร้อยเอ็ด) ซึ่งตอนนั้นก็ยังไม่ทราบเหมือนกันว่าไปวัดเพื่ออะไร แต่ที่แน่ๆ คือ ณ
ที่ศาลาการเปรียญของวัดเหนือฯ สิ่งที่ต้องเห็นเป็นประจำทุกครั้งที่ไปวัดแห่งนี้
คือ รูปภาพที่น่ากลัวของการตกนรกขุมต่างๆ (คุณแม่เล่าให้ฟังตอนนั้น)
ทำให้รู้ว่าเป็นภาพที่ติดต่างมาถึงปัจจุบัน ซึ่งก็เป็นข้อดีเหมือนกันที่ทำให้คนเราสามารถจดจำอะไรที่ภาพแล้วบันทึกอยู่ในสมองไว้ได้นาน นอกจากนั้น
การไปวัดแต่ละครั้งจะต้องนั่งให้เรียบร้อยห้ามพูดคุยส่งเสียงดัง
และฟังเสียงสวดมนต์ โดยขณะนั้นเป็นเด็กก็ยังไม่เข้าใจหรอกว่าแปลว่าอะไร
หมายถึงอะไรกันแน่ ได้แต่นั่งในอาการหูก็ฟัง
ตาก็ดูที่พระสงฆ์ และรูปภาพภายในศาลาฯ ไปด้วย ยิ่งตามองดูภาพนานเท่าไร ยิ่งทำให้มีความรู้สึกกลัวมากเท่านั้น
ว่าถ้าหากเราเป็นดั่งในภาพ แล้วตัวเราจะเป็นอย่างไร (คิดถึงเมื่อตอนนั้น น่ากลัวจริงๆ
ครับ)
(ขอขอบพระคุณรูปภาพจาก http://larnbuddhism.com/godgram/nr/03.html)
(ขอขอบพระคุณรูปภาพจาก http://www.t3surat.ac.th/webboard.php?id=20&wpid=0031)
(ขอขอบพระคุณรูปภาพจาก http://larnbuddhism.com/godgram/nr/04.html)
และเช่นเดียวกัน
สมัยก่อนจะมีงานวัดจำไม่แน่ชัดว่าเป็นงานอะไร
โดยในช่วงกลางคืนคุณแม่จะพาไปวัดเหนือฯ เช่นกัน
ท่านพาไปกราบไหว้พระพุทธรูปพระประธานในพระอุโบสถ
งานดังกล่าวน่าจะบุญเดือนสี่ “บุญผะเหวด” บุญพระเวสสันดร หรือบุญมหาชาติ
ซึ่งจะมีการนำผ้าที่มีภาพพุทธประวัติของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในภพชาติต่างๆ ๑๐ ชาติ
มาแสดง (พร้อมทั้ง มีการเทศน์ที่มีลักษณะดังตัวอย่างต่อไปนี้ พระเวสสันดรชาดก เทศน์แหล่อีสาน
https://www.youtube.com/watch?v=q9eFBy9RyaI
หรือ https://www.youtube.com/watch?v=0EOzZO49SyQ https://www.youtube.com/watch?v=AGdXvEk1Apg ) ทั้งนี้
จำได้ว่าเมื่อได้เข้าฟังเทศน์ในลักษณะดังกล่าวแล้ว มีความประทับใจน่าสนใจอย่างยิ่ง
เพราะเป็นมีทำนองที่ไพเราะอย่างมาก ดังนั้น การไปวัดในตอนเย็นในโอกาสบุญผะเหวดในเดือนสี่ดังกล่าว
ทำให้เห็นภาพ ๑๐ ภพชาติของพระพุทธเจ้าก่อนที่พระองค์จะตรัสรู้เป็น “พระพุทธเจ้า” พร้อมทั้งได้ยินเสียงเทศน์แหล่อีสานที่หาฟังได้ยากมาก
สรุปได้ว่า
การที่แม่พาเข้าวัดเมื่อตอนยังเยาว์วัย นับว่าเป็นผลดีอย่างยิ่ง ทำให้เห็นภาพของการตกนรกที่ยังติดตามาถึงปัจจุบันนี้ ยิ่งทำให้ตัวเราตระหนักยิ่งขึ้นว่า
ในชาตินี้ชาติปัจจุบันจะต้องไม่ทำอะไรที่เป็นสิ่งทำให้ตัวเราตกนรก นอกจากนั้น การเข้าวัดในเทศกาลบุญต่างๆ
ทำให้ได้ยินเสียงเทศน์ที่ทำให้ตัวเราได้คิดตาม ทำให้เกิดสมาธิในการฟังเป็นอย่างดียิ่ง ดังนั้น แสดงว่าอวัยวะของมนุษย์เราในการรับข้อมูลจากการเห็นและการฟังเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง
เห็นภาพทำให้เกิดสตินึกคิดในสิ่งที่ดีๆ การฟังทำให้เกิดสมาธิได้รับสิ่งดีๆ
ประทับในจิตใจของเราไปตลอดชีวิต
ด้วยเหตุนี้ หากเป็นไปได้ วัดวาอารามต่างๆ ในปัจจุบันคงจะได้อนุรักษ์รูปภาพขุมนรกต่างๆ
เพื่อให้เด็กพุทธศาสนิกชนคนรุ่นหลังได้เห็นภาพเหล่านั้นอันจะเป็นสิ่งเตือนใจในการทำดี
(ละเว้นความชั่ว) พร้อมทั้ง อนุรักษ์รักษาประเพณีบุญต่างๆ เทศน์ต่างๆ
เพื่อให้ชนรุ่นหลังได้รับฟังเกิดสมาธิความคิดจิตสร้างสรรค์นำปัญญาที่มีคุณค่าในที่สุด
เมื่อแม่พาเข้าวัด
กิจวัตรอันดีงาม
ไปด้วยไม่เคยถาม
คอยติดตามทุกท่วงที
ตาดูในรูปภาพ
จะสามารถเห็นสิ่งดี
จดจำทำความดี
เพื่อหลีกหนีนรกภัย
หูฟังในเสียงเทศน์ สิ่งวิเศษฟังเข้าใจ
ตาดูหูฟังไป
จิตผ่องใสเข้าใจธรรม
ทุกอย่างเริ่มตอนเด็ก
กลเม็ดแม่พาทำ
ทำให้จิตน้อมนำ
เลยมีธรรมประจำเอย
ปภาวีร์
๔ มกราคม ๒๕๕๘
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น