ท่านผู้อ่านเคยเป็นหรือมีอาการที่เรียกว่า "ไม่เอา ไม่พูด" หรือ "ไม่อยากจะพูด" หรือ "พูดไม่ได้" หรือไม่ครับ
บางครั้งบางเรื่องที่เป็นเรื่องที่ว่าด้วย “ความลับ” เป็นสิ่งที่จะต้องรักษาไว้ให้ได้ ซึ่งทางราชการมีชั้นความลับตั้งแต่ ลับ ลับมาก ลับมากที่สุด แต่ท่านเชื่อหรือไม่ว่า ความลับไม่มีในโลกใบนี้
วกกลับมาที่ การ "ไม่เอา ไม่พูด" ผู้เขียนคิดว่าเป็นเรื่องที่ดี หากว่าเรื่องดังกล่าวเมื่อเราพูดออกไปแล้วทำให้เกิดความเสียหาย ดังนั้น ก็ที่เราจะพูดอะไรออกไป ควรจะต้องสืบหาข้อมูลข้อเท็จจริงว่าเรื่องดังกล่าวเป็นมาอย่างไร มีความเป็นจริงอย่างไรบ้าง และคิดก่อนพูด (หรือให้มีสติ ซึ่งเมื่อมีสติก็จะเกิดปัญญา) ว่า พูดออกไปให้คนอื่นได้ยินนั้น จะเกิดอะไรขึ้น เกิดความทุกข์ เกิดความเสียหาย เกิดความเข้าใจผิดเกิดขึ้นหรือไม่ บางคน (ที่เป็นส่วนน้อย) ก็ได้ยินอะไรมา ก็พูดต่อโดยไม่รู้ข้อมูลที่แท้จริง และยิ่งใส่ความคิดเห็นของตัวเองเข้าไปด้วย ยิ่งไปกันใหญ่ ดังนั้น เราที่เป็นมนุษย์หากทุกคนต่างได้รับข้อมูลไม่ว่าจะเป็นด้านใดก็ตามแต่ หากเราได้พิจารณาอย่างมีสติให้ครบถ้วนถึงข้อมูลดังกล่าวแล้ว หากเราจะสื่อสารออกไปด้วยการพูด ก็ขอให้พูดในสิ่งที่อันก่อเกิดประโยชน์ต่อการทำงาน ต่อการปฏิบัติงาน หรือต่อการอะไรก็ตาม แต่โดยส่วนมากคนเราหากรู้อะไรมาแล้ว ก็มักจะอยากจะพูดต่อ เพราะถ้าไม่อย่างงั้นจะอกแต่ตาย (สำหรับบางคนส่วนน้อยเท่านั้น)
อย่างไรก็ดี บางครั้งการไม่ได้พูดก็ไม่ดี เพราะมีความรู้สึกอัดอั้นเครียดไม่ได้ระบาย จนบางครั้งหากไม่ได้พูดหรือพูดไม่ได้ อาจจะอกแตกตายก็เป็นได้ ด้วยเหตุนี้ เราจะต้องทำจิตใจให้เย็นๆ ปล่อยให้มันเป็นไปโดยไม่ต้องไปสนใจมัน มันก็เป็นอย่างนี้ หากเราไม่ได้พูดออกไป ก็ไม่เป็นไร ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้น นั้นหมายความว่าไม่ต้องให้ความสำคัญกับเรื่องนั้นๆ (มันเป็นเรื่องที่ทำยากมาก แต่หากเรามั่นฝึกฝน ทดลองดู รับรองได้ว่า เราจะสามารถทำได้อย่างแน่นอน) ซึ่งหากท่านใดพอที่จะนึกออกว่าการไม่ได้พูดนั้น เป็นเรื่องหนึ่งใน ๑๐ ชาติของพระพุทธเจ้า คือ "เตมีย์ใบ้" และถ้าเราทำได้อย่างนั้นเพียงบางส่วนก็นับได้ว่าดีเช่นกัน
ดังนั้น ท่านใดที่สามารถฝึกปฏิบัติตนให้เป็นผู้ที่ "ไม่พูด" ในเรื่องที่ไม่เกิดประโยชน์ "ไม่พูด" ในเรื่องที่เกิดโทษเกิดทุกข์ต่อตัวเอง ต่อผู้คนรอบข้าง ต่อเพื่อนร่วมงาน และต่อสังคม ได้ ผู้เขียนคิดว่า สังคมเราจะเงียบสงบและมีความสุขเป็นอย่างมาก
มนูญ ศรีวิรัตน์
บางครั้งบางเรื่องที่เป็นเรื่องที่ว่าด้วย “ความลับ” เป็นสิ่งที่จะต้องรักษาไว้ให้ได้ ซึ่งทางราชการมีชั้นความลับตั้งแต่ ลับ ลับมาก ลับมากที่สุด แต่ท่านเชื่อหรือไม่ว่า ความลับไม่มีในโลกใบนี้
วกกลับมาที่ การ "ไม่เอา ไม่พูด" ผู้เขียนคิดว่าเป็นเรื่องที่ดี หากว่าเรื่องดังกล่าวเมื่อเราพูดออกไปแล้วทำให้เกิดความเสียหาย ดังนั้น ก็ที่เราจะพูดอะไรออกไป ควรจะต้องสืบหาข้อมูลข้อเท็จจริงว่าเรื่องดังกล่าวเป็นมาอย่างไร มีความเป็นจริงอย่างไรบ้าง และคิดก่อนพูด (หรือให้มีสติ ซึ่งเมื่อมีสติก็จะเกิดปัญญา) ว่า พูดออกไปให้คนอื่นได้ยินนั้น จะเกิดอะไรขึ้น เกิดความทุกข์ เกิดความเสียหาย เกิดความเข้าใจผิดเกิดขึ้นหรือไม่ บางคน (ที่เป็นส่วนน้อย) ก็ได้ยินอะไรมา ก็พูดต่อโดยไม่รู้ข้อมูลที่แท้จริง และยิ่งใส่ความคิดเห็นของตัวเองเข้าไปด้วย ยิ่งไปกันใหญ่ ดังนั้น เราที่เป็นมนุษย์หากทุกคนต่างได้รับข้อมูลไม่ว่าจะเป็นด้านใดก็ตามแต่ หากเราได้พิจารณาอย่างมีสติให้ครบถ้วนถึงข้อมูลดังกล่าวแล้ว หากเราจะสื่อสารออกไปด้วยการพูด ก็ขอให้พูดในสิ่งที่อันก่อเกิดประโยชน์ต่อการทำงาน ต่อการปฏิบัติงาน หรือต่อการอะไรก็ตาม แต่โดยส่วนมากคนเราหากรู้อะไรมาแล้ว ก็มักจะอยากจะพูดต่อ เพราะถ้าไม่อย่างงั้นจะอกแต่ตาย (สำหรับบางคนส่วนน้อยเท่านั้น)
อย่างไรก็ดี บางครั้งการไม่ได้พูดก็ไม่ดี เพราะมีความรู้สึกอัดอั้นเครียดไม่ได้ระบาย จนบางครั้งหากไม่ได้พูดหรือพูดไม่ได้ อาจจะอกแตกตายก็เป็นได้ ด้วยเหตุนี้ เราจะต้องทำจิตใจให้เย็นๆ ปล่อยให้มันเป็นไปโดยไม่ต้องไปสนใจมัน มันก็เป็นอย่างนี้ หากเราไม่ได้พูดออกไป ก็ไม่เป็นไร ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้น นั้นหมายความว่าไม่ต้องให้ความสำคัญกับเรื่องนั้นๆ (มันเป็นเรื่องที่ทำยากมาก แต่หากเรามั่นฝึกฝน ทดลองดู รับรองได้ว่า เราจะสามารถทำได้อย่างแน่นอน) ซึ่งหากท่านใดพอที่จะนึกออกว่าการไม่ได้พูดนั้น เป็นเรื่องหนึ่งใน ๑๐ ชาติของพระพุทธเจ้า คือ "เตมีย์ใบ้" และถ้าเราทำได้อย่างนั้นเพียงบางส่วนก็นับได้ว่าดีเช่นกัน
ดังนั้น ท่านใดที่สามารถฝึกปฏิบัติตนให้เป็นผู้ที่ "ไม่พูด" ในเรื่องที่ไม่เกิดประโยชน์ "ไม่พูด" ในเรื่องที่เกิดโทษเกิดทุกข์ต่อตัวเอง ต่อผู้คนรอบข้าง ต่อเพื่อนร่วมงาน และต่อสังคม ได้ ผู้เขียนคิดว่า สังคมเราจะเงียบสงบและมีความสุขเป็นอย่างมาก
มนูญ ศรีวิรัตน์
