ให้

เมื่อเช้าวันเสาร์ที่ ๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๓ รุ่นน้องที่เรียนมหาวิทยาลัยขอนแก่นโทรศัพท์มาปรึกษาเกี่ยวกับปัญหาของชีวิตว่าจะทำอย่างไรดี สิ่งแรกที่ผู้เขียนคิดว่าจะต้องทำก่อนในขณะนั้น คือ รับฟังปัญหาของเขา (แต่ในใจก็ไม่แน่ใจว่าจะช่วยได้มากน้อยเพียงใด เพราะตัวเองก็ไม่มีประสบการณ์มากมาย) นั้นคือ การให้ความร่วมมือในการรับฟัง และตั้งใจว่า จะเขียนอะไรที่ให้กำลังใจสำหรับรุ่นน้องเพื่อจะได้เดินหน้าดำเนินชีวิตให้มีความสุข

ก็เลยทำให้ผู้เขียนคิดว่าวันนี้ น่าจะเขียนเรื่อง ให้ เพราะ ให้ หรือ การให้ เป็นสิ่งหนึ่งที่สำคัญเป็นอย่างมากสำหรับมนุษย์เรา คนเราเกิดมาจะต้องมีการให้ คุณพ่อคุณแม่ให้ความรักโดยไม่หวังผลตอบแทนใดทั้งสิ้น คุณครูอาจารย์ให้ความรู้ลูกศิษย์โดยไม่ได้หวังผลตอบแทนเช่นกัน

ให้ การให้ ถ้าหากตัวของเราให้สิ่งใดกับใครโดยที่ไม่ได้หวังผลตอบแทนแล้ว จะทำให้ตัวเรามีความสุขอย่างมากมาย เพราะไม่ต้องมามัวรอว่าเมื่อเราให้เขาไปแล้วเขาจะคิดอย่างไรกับเรา เขาจะสนใจเราหรือไม่อย่างไร ซึ่งการให้แบบชนิดที่ไม่ต้องการหวังผลใดๆ นี้แหละที่ทำให้ตัวเรามีความสุขอย่างมาก เช่น ถ้าหากเรารักใครสักคน แล้วเราก็ปรารถนาให้เขาได้รับแต่สิ่งดีๆ สิ่งที่เป็นประโยชน์ เราไม่ได้หวังว่าเขาจะรักเราตอบหรือไม่ เราไม่ได้หวังเป็นเจ้าของเขา การให้ดังกล่าวจะทำให้เราเป็นเพื่อนกันมีอะไรก็สามารถปรึกษาหารือกัน แต่ถ้าหากเราให้ความรักเขาแล้วต้องการให้เขารักตอบ การให้ดังกล่าวจะเป็นทุกข์อย่างมาก

ให้ความรัก ควรจะคู่กับให้อภัย เพราะเนื่องจากเวลามีความรักต่อกันทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้มันช่างโสภาเป็นอย่างมาก อะไรก็ดีไปหมด อะไรก็ถูกไปหมด พูดง่ายๆ คือ ทุกอย่างมันเลิศไปหมดเลย อย่างไรก็ดีในทางตรงกันข้ามเมื่อหมดรักต่อกัน อะไรก็ผิดไปหมด อะไรก็ไม่ดีไปหมด มีแต่ความทุกข์โศกเศร้าเข้าหาตัวเรา แต่ถ้าหากเราลองฝึกการให้ ที่เป็นแบบ ให้อภัย การให้ดังกล่าวจะเกิดบุญกุศลต่อกันและกันไม่เกิดความทุกข์อีกต่อไป ดังนั้น เมื่อให้ความรักต่อกันแล้วก็ควรจะต้องมีให้อภัยต่อกัน

ให้ เป็นสิ่งที่ประเสริฐอย่างมากสำหรับเราทุกคนที่จะทดลองฝึกตนเองให้รู้จักให้อย่างมีความสุขอย่างมีคุณค่าทัั้งต่อตนเองและผู้อื่นๆ เช่น การให้โอกาสสำหรับตัวเราเองในการกลับตัวกลับใจละเว้นจากสิ่งที่ไม่ดี การให้โอกาสคนในครอบครัวของเราให้กลับตัวกลับใจในการทำดีเพื่อครอบครัว การให้โอกาสสำหรับเพื่อนร่วมงาน เป็นต้น ให้ เป็นสิ่งที่หลายๆ ท่านอาจจะยังไม่เคยที่จะคิดจะให้ ด้วยเหตุนี้ ประการแรก ลองมาคิดจะให้ (ถึงแม้ว่าจะยังไม่ได้ให้จริงๆ) สิ่งดีๆ สำหรับตัวเราและคนอื่นรอบข้าง

สิ่งที่ตรงกันข้ามกับให้ คือ รับ (หรือการรับ) เมื่อไรก็ตามที่ท่านคิดว่าการให้เป็นเรื่องที่ยาก ท่านลองลงมือทำง่ายๆ ก่อน คือ การไม่รับ ซึ่งเมื่อเราไม่รับสิ่งใดๆ บ่อยมากยิ่งขึ้นความอยากก็จะลดลงไปเรื่อยๆ เมื่อนั้นแล้วท่านก็อาจจะเกิดความคิดหรือความอยากจะให้ขึ้นมาเอง ก็ลองลงมือทำนะครับ เพราะถ้าหากไม่ทำก็ไม่รู้ ถ้าหากไม่รู้ก็ไม่ได้ทำอะไรกับเขาสักอย่าง

มาถึงตรงนี้ ผู้เขียนก็คิดว่า ให้ เป็นเรื่องสำคัญจำเป็นอย่างยิ่งที่เราทุกคนในสังคมคงจะต้องช่วยกันรณรงค์การให้ (ให้) ให้ความรักซึ่งกันและกัน ให้อภัยซึ้งกันและกัน ให้โอกาสซึ่งกันและกัน และที่สำคัญ คือ ให้เราคนไทยทุกคนได้มีรักต่อกันมากยิ่งๆ ขึ้นไป

มนูญ ศรีวิรัตน์