หลายๆ ท่านคงจะได้รับทราบว่าปัจจุบันร้านสะดวกซื้อที่มีลักษณะเปิดให้บริการ 24 ชั่วโมง และห้างค้าปลีกที่มีหลายขนาดทั้งที่เป็นขนาดใหญ่ ขนาดกลาง และขนาดเล็ก ซึ่งบางแหล่งจะเห็นว่าเป็นแบบที่เรียกว่า แบบเร่งด่วน หรือเรียนอย่างไรก็แล้วแต่ ผู้เขียนขอเรียกร้านหรือห้างดังกล่าวทั้งหมดว่า “ร้านค้าปลีกสมัยใหม่”
เมื่อร้านค้าปลีกสมัยใหม่ได้เกิดขึ้นมากมายทุกสถานที่ ทุกแห่ง ทำให้มีผลกระทบต่อผู้ประกอบการรายย่อยที่มีอยู่ดั้งเดิม ซึ่งร้านเหล่านั้นจะต้องปรับตัวเองค่อนข้างจะมาก ร้านเหล่านี้บางครั้งเราๆ ท่านๆ ก็มักจะเรียกว่า “ร้านโชว์ห่วย” (ใกล้อวสานร้านโชว์ห่วย The end of retailing, ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์, www.kriengsak.com)
หลายวันก่อนผู้เขียนการมีโอกาสไปราชการที่กรุงเทพ และกลางวันได้เดินเข้าไปร้านแห่งหนึ่งข้างถนน (ตามรูปภาพที่ผู้เขียนได้บันทึกไว้มาพร้อมนี้) ร้านมีเพียงเนื้อที่ประมาณกว้าง 4 เมตร ลึกประมาณ 5 เมตร แต่สิ่งหนึ่งที่ผู้เขียนได้คิดขณะที่นั่งรับประทานก๋วยเตี๋ยวไปนั้น คือ ร้านดังกล่าวเป็นการประสมประสานระหว่างร้านที่ขายของชำ (เช่น ขายบุหรี่ ยาสีฟัน ผงซักฟอก และของใช้ส่วนตัว เป็นต้น) และร้านขายก๋วยเตี๋ยว นั่นก็คือ ห้องดังกล่าวขายทั้งของชำ และขายก๋วยเตี๋ยว โดยหน้าร้านครึ่งหนึ่งขายน้ำ และอีกครึ่งหนึ่งวางเตาและโต๊ะขายก๋วยเตี๋ยว ทำให้ผู้เขียนได้คิดว่า แต่ก่อนร้านนี้จะต้องเป็นร้านโชว์ห่วยแน่นอนเลย เนื่องจากฝั่งอีกครึ่งยังเห็นร่องรอยของสินค้า และสินค้าที่มีอยู่ก็จัดเรียงให้เห็นได้ง่ายขึ้นจับหยิบได้ง่ายสะดวกต่อการขายยิ่งกว่าเดิม ส่วนอีกครึ่งที่ขายก๋วยเตี๋ยวเจ้าของก็ทาสีใหม่จัดวางโต๊ะได้เพียง 4 ตัวเท่านั้น และแต่ละโต๊ะมีเก้าอี้ 4 ตัว ดังนั้น สามารถที่รับลูกค้าได้รอบละ 16 คน และผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนไปเนื่องจากการนั่งรับประทานก๋วยเตี๋ยวใช้เวลาไม่นาน
ประเด็นที่ผู้เขียนชี้ให้เห็น คือว่า ถ้าหากร้านดังกล่าวไม่มีการปรับตัวเองให้เข้าสภาวการณ์ในปัจจุบันที่เน้นการบูรณาการ การใช้พื้นที่ร่วมกัน การใช้ทรัพยากรที่มีอยู่ให้เกิดประโยชน์สูงสุด รับรองได้เลยว่า จะเป็นเหมือนกับที่ ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ ได้กล่าวไว้เกี่ยวกับใกล้อวสานร้านโชว์ห่วย ซึ่งการปรับปรุงดำเนินการดังกล่าวร้ายก๋วยเตี๋ยวก็ได้รับประโยชน์จากการใช้พื้นที่ร่วมกันด้วย เพราะสามารถได้ลูกค้าเพิ่มเติมจากที่เข้าซื้อสินค้า และลูกค้าที่กินก๋วยเตี๋ยวก็สามารถสนใจที่จะซื้อสินค้าด้วยเช่นกัน ดังนั้น หลักของผู้ประกอบการ คือ จะต้องปรับตัวเพื่อต่อสู้กับการเปลี่ยนแปลงโดยเน้นการบูรณาการในทุกๆ ด้าน
เมื่อร้านค้าปลีกสมัยใหม่ได้เกิดขึ้นมากมายทุกสถานที่ ทุกแห่ง ทำให้มีผลกระทบต่อผู้ประกอบการรายย่อยที่มีอยู่ดั้งเดิม ซึ่งร้านเหล่านั้นจะต้องปรับตัวเองค่อนข้างจะมาก ร้านเหล่านี้บางครั้งเราๆ ท่านๆ ก็มักจะเรียกว่า “ร้านโชว์ห่วย” (ใกล้อวสานร้านโชว์ห่วย The end of retailing, ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์, www.kriengsak.com)
หลายวันก่อนผู้เขียนการมีโอกาสไปราชการที่กรุงเทพ และกลางวันได้เดินเข้าไปร้านแห่งหนึ่งข้างถนน (ตามรูปภาพที่ผู้เขียนได้บันทึกไว้มาพร้อมนี้) ร้านมีเพียงเนื้อที่ประมาณกว้าง 4 เมตร ลึกประมาณ 5 เมตร แต่สิ่งหนึ่งที่ผู้เขียนได้คิดขณะที่นั่งรับประทานก๋วยเตี๋ยวไปนั้น คือ ร้านดังกล่าวเป็นการประสมประสานระหว่างร้านที่ขายของชำ (เช่น ขายบุหรี่ ยาสีฟัน ผงซักฟอก และของใช้ส่วนตัว เป็นต้น) และร้านขายก๋วยเตี๋ยว นั่นก็คือ ห้องดังกล่าวขายทั้งของชำ และขายก๋วยเตี๋ยว โดยหน้าร้านครึ่งหนึ่งขายน้ำ และอีกครึ่งหนึ่งวางเตาและโต๊ะขายก๋วยเตี๋ยว ทำให้ผู้เขียนได้คิดว่า แต่ก่อนร้านนี้จะต้องเป็นร้านโชว์ห่วยแน่นอนเลย เนื่องจากฝั่งอีกครึ่งยังเห็นร่องรอยของสินค้า และสินค้าที่มีอยู่ก็จัดเรียงให้เห็นได้ง่ายขึ้นจับหยิบได้ง่ายสะดวกต่อการขายยิ่งกว่าเดิม ส่วนอีกครึ่งที่ขายก๋วยเตี๋ยวเจ้าของก็ทาสีใหม่จัดวางโต๊ะได้เพียง 4 ตัวเท่านั้น และแต่ละโต๊ะมีเก้าอี้ 4 ตัว ดังนั้น สามารถที่รับลูกค้าได้รอบละ 16 คน และผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนไปเนื่องจากการนั่งรับประทานก๋วยเตี๋ยวใช้เวลาไม่นานประเด็นที่ผู้เขียนชี้ให้เห็น คือว่า ถ้าหากร้านดังกล่าวไม่มีการปรับตัวเองให้เข้าสภาวการณ์ในปัจจุบันที่เน้นการบูรณาการ การใช้พื้นที่ร่วมกัน การใช้ทรัพยากรที่มีอยู่ให้เกิดประโยชน์สูงสุด รับรองได้เลยว่า จะเป็นเหมือนกับที่ ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ ได้กล่าวไว้เกี่ยวกับใกล้อวสานร้านโชว์ห่วย ซึ่งการปรับปรุงดำเนินการดังกล่าวร้ายก๋วยเตี๋ยวก็ได้รับประโยชน์จากการใช้พื้นที่ร่วมกันด้วย เพราะสามารถได้ลูกค้าเพิ่มเติมจากที่เข้าซื้อสินค้า และลูกค้าที่กินก๋วยเตี๋ยวก็สามารถสนใจที่จะซื้อสินค้าด้วยเช่นกัน ดังนั้น หลักของผู้ประกอบการ คือ จะต้องปรับตัวเพื่อต่อสู้กับการเปลี่ยนแปลงโดยเน้นการบูรณาการในทุกๆ ด้าน
