วันนี้ขอมาแบบแปลกที่ชื่อของเรื่องเป็นภาษาอังกฤษที่ว่า "Let me go home" ผู้เขียนก็แปลกใจอยู่ไม่น้อยเหมือนกันว่าทำไมมีเวลาว่างตอนเที่ยง ทำไมต้องการเขียนเกี่ยวกับเรื่องบ้าน ตามที่ชื่อเรื่องนั้น คือ "ปล่อยให้ฉันกลับบ้านเถอะ"
บ้าน ที่ทั้งที่เรียกว่า บ้านเกิด (สถานที่ภูมิลำเนาที่เราเกิดมา) บ้านที่พักอาศัย (สถานที่เราอยู่ขณะที่ทำงานให้ที่ใดจังหวัดใดจังหวัดหนึ่ง) แต่หลายๆ ท่านอาจจะเกิดและทำงานอยู่ในสถานที่แห่งเดียวกันก็นับว่าโชคดีที่ทั้งบ้านเกิดและบ้านพักอาศัยเป็นแหล่งเดียวกัน
บ้านทำให้เรามีความสุขตั้งแต่เช้า เป็นสถานที่รับประทานอาหารเช้า (กลางวันอาจจะต้องไม่ทำงาน แต่บางท่านก็ ใช้บ้านที่เป็นที่ทำงานค้าขายหรือประกอบการอย่างอื่นก็แล้วแต่) รับประทานอาหารเย็น เป็นสถานที่กิจกรรมต่างๆ ของครอบครัว ทำให้เกิดความอบอุ่นเกิดความสัมพันธ์ระหว่างสมาชิกในครอบครัว (ครอบครัวใหญ่ก็อาจจะมีสมาชิกมากหน่อย ครอบครัวเล็กก็อาจจะมีจำนวนไม่มาก) เกิดความสุข เป็นที่หลับนอนพักผ่อนร่างกาย จะเห็นว่า บ้าน เป็นสถานที่บางท่านอาจจะเรียกว่า "สวรรค์" เพราะทำอะไรที่บ้านแล้วมีความรู้สึกว่ามีความสุขไปหมดทุกเรื่อง แต่สำหรับบางท่านบ้านอาจจะเป็น "นรก" เพราะทำอะไรก็เกิดแต่เรื่องเกิดแต่ความทุกข์ ไม่มีความสุขเอาเสียเลย
ตามชื่อเรื่อง "ปล่อยให้ฉันกลับบ้านเถอะ" เมื่อวาน กลุ่มคนบางกลุ่มที่ถูกคุมขัง ก็เรียกร้องผ่านความยุติธรรม จนในที่สุดศาลก็อนุญาตให้กลับบ้าน ก็เกิดความสุขขึ้นสำหรับคนที่ถูกคุมขัง ญาติพี่น้องที่เกี่ยวข้องก็ยินดีปรีดาไปด้วยกับการที่ Let me go home
สำหรับ Home ภาษาอังกฤษ ก็ตรงกันกับภาษาอีสาน โฮม ที่มีความหมายว่า "มารวมกัน" เหมือนกับคนอีสานเวลามีงานประเพณีใดๆ ก็มักจะมีการโฮมกัน คือ มารวมกันสร้างความสามัคคีในหมู่คณะเกิดความสุขร่วมกัน ดังนั้น ทั้ง Home หรือ โฮม ล้วนต่างก็ทำให้เกิดมีความสุขแทบทั้งสิ้น
เราทุกคนผู้เขียนเชื่อว่าเวลาที่เรามีความทุกข์ เราต่างย่อมอยากที่จะกลับมาบ้าน (ทั้งบ้านเกิด บ้านพักอาศัย) โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่บ้านเกิดมีทั้งคุณพ่อคุณแม่ญาติพี่น้องคอยให้กำลังเวลาที่เราได้รับความทุกข์ ทุกคนจะคอยปลอบประโลมเอาใจใส่ในความรู้สึกของเรา และเช่นเดียวกันยามใดที่เราประสบความสำเร็จไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการเรียนการทำงานหรือการใดก็ตามแต่ เวลาเรากลับบ้านจะมีความสุขเป็นอย่างมากมีคนใกล้ชิดเรามาชื่นชมในความสำเร็จที่เกิดขึ้น ด้วยเหตุนี้ ไม่ว่าเราจะทุกข์หรือสุขเมื่อเรากลับมาบ้านจะมีคนคอยให้กำลังใจเราอยู่เสมอ
แต่สิ่งหนึ่งที่เราทุกคนที่หลีกหนีไม่พ้น คือ การกลับบ้านเก่า ไม่ว่าใครหน้าไหนจะรวยจะจน จะเรียนระดับไหน อาชีพอะไร เราไม่สามารถหลีกพ้นบ้านเก่าของเราได้ นั้นคือ บ้านเก่าที่เราเกิดมา บ้านเก่าที่ให้เราได้มีโอกาสหายใจตั้งแต่วินาทีแรกที่ลืมตาดูโลก เมื่อเราเกิดขึ้นมาจากแห่งนี้ เราย่อมจะกลับไปสู่แห่งนั้นวันยังค่ำ บ้านเก่า คือ สิ่งที่เราทุกคนจะต้องกลับไป สำหรับท่านใดที่ทำบุญเยอะๆ การกลับบ้านเก่าก็จะมีแต่ความสุข แต่สำหรับท่านใดที่ชีวิตนี้ทำแต่บาป การกลับบ้านเก่าก็ย่อมมีแต่ความทุกข์ไปด้วย การจะกลับมาเก่าจะเร็วหรือช้า ก็ขึ้นกับสิ่งที่เราได้กระทำมาตั้งแต่ชาติปางก่อนและชาติปัจจุบัน ไม่มีใครที่จะสามารถล่วงรู้ได้
บ้าน ที่ทั้งที่เรียกว่า บ้านเกิด (สถานที่ภูมิลำเนาที่เราเกิดมา) บ้านที่พักอาศัย (สถานที่เราอยู่ขณะที่ทำงานให้ที่ใดจังหวัดใดจังหวัดหนึ่ง) แต่หลายๆ ท่านอาจจะเกิดและทำงานอยู่ในสถานที่แห่งเดียวกันก็นับว่าโชคดีที่ทั้งบ้านเกิดและบ้านพักอาศัยเป็นแหล่งเดียวกัน
บ้านทำให้เรามีความสุขตั้งแต่เช้า เป็นสถานที่รับประทานอาหารเช้า (กลางวันอาจจะต้องไม่ทำงาน แต่บางท่านก็ ใช้บ้านที่เป็นที่ทำงานค้าขายหรือประกอบการอย่างอื่นก็แล้วแต่) รับประทานอาหารเย็น เป็นสถานที่กิจกรรมต่างๆ ของครอบครัว ทำให้เกิดความอบอุ่นเกิดความสัมพันธ์ระหว่างสมาชิกในครอบครัว (ครอบครัวใหญ่ก็อาจจะมีสมาชิกมากหน่อย ครอบครัวเล็กก็อาจจะมีจำนวนไม่มาก) เกิดความสุข เป็นที่หลับนอนพักผ่อนร่างกาย จะเห็นว่า บ้าน เป็นสถานที่บางท่านอาจจะเรียกว่า "สวรรค์" เพราะทำอะไรที่บ้านแล้วมีความรู้สึกว่ามีความสุขไปหมดทุกเรื่อง แต่สำหรับบางท่านบ้านอาจจะเป็น "นรก" เพราะทำอะไรก็เกิดแต่เรื่องเกิดแต่ความทุกข์ ไม่มีความสุขเอาเสียเลย
ตามชื่อเรื่อง "ปล่อยให้ฉันกลับบ้านเถอะ" เมื่อวาน กลุ่มคนบางกลุ่มที่ถูกคุมขัง ก็เรียกร้องผ่านความยุติธรรม จนในที่สุดศาลก็อนุญาตให้กลับบ้าน ก็เกิดความสุขขึ้นสำหรับคนที่ถูกคุมขัง ญาติพี่น้องที่เกี่ยวข้องก็ยินดีปรีดาไปด้วยกับการที่ Let me go home
สำหรับ Home ภาษาอังกฤษ ก็ตรงกันกับภาษาอีสาน โฮม ที่มีความหมายว่า "มารวมกัน" เหมือนกับคนอีสานเวลามีงานประเพณีใดๆ ก็มักจะมีการโฮมกัน คือ มารวมกันสร้างความสามัคคีในหมู่คณะเกิดความสุขร่วมกัน ดังนั้น ทั้ง Home หรือ โฮม ล้วนต่างก็ทำให้เกิดมีความสุขแทบทั้งสิ้น
เราทุกคนผู้เขียนเชื่อว่าเวลาที่เรามีความทุกข์ เราต่างย่อมอยากที่จะกลับมาบ้าน (ทั้งบ้านเกิด บ้านพักอาศัย) โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่บ้านเกิดมีทั้งคุณพ่อคุณแม่ญาติพี่น้องคอยให้กำลังเวลาที่เราได้รับความทุกข์ ทุกคนจะคอยปลอบประโลมเอาใจใส่ในความรู้สึกของเรา และเช่นเดียวกันยามใดที่เราประสบความสำเร็จไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการเรียนการทำงานหรือการใดก็ตามแต่ เวลาเรากลับบ้านจะมีความสุขเป็นอย่างมากมีคนใกล้ชิดเรามาชื่นชมในความสำเร็จที่เกิดขึ้น ด้วยเหตุนี้ ไม่ว่าเราจะทุกข์หรือสุขเมื่อเรากลับมาบ้านจะมีคนคอยให้กำลังใจเราอยู่เสมอ
แต่สิ่งหนึ่งที่เราทุกคนที่หลีกหนีไม่พ้น คือ การกลับบ้านเก่า ไม่ว่าใครหน้าไหนจะรวยจะจน จะเรียนระดับไหน อาชีพอะไร เราไม่สามารถหลีกพ้นบ้านเก่าของเราได้ นั้นคือ บ้านเก่าที่เราเกิดมา บ้านเก่าที่ให้เราได้มีโอกาสหายใจตั้งแต่วินาทีแรกที่ลืมตาดูโลก เมื่อเราเกิดขึ้นมาจากแห่งนี้ เราย่อมจะกลับไปสู่แห่งนั้นวันยังค่ำ บ้านเก่า คือ สิ่งที่เราทุกคนจะต้องกลับไป สำหรับท่านใดที่ทำบุญเยอะๆ การกลับบ้านเก่าก็จะมีแต่ความสุข แต่สำหรับท่านใดที่ชีวิตนี้ทำแต่บาป การกลับบ้านเก่าก็ย่อมมีแต่ความทุกข์ไปด้วย การจะกลับมาเก่าจะเร็วหรือช้า ก็ขึ้นกับสิ่งที่เราได้กระทำมาตั้งแต่ชาติปางก่อนและชาติปัจจุบัน ไม่มีใครที่จะสามารถล่วงรู้ได้
ครับ ผู้เขียนคิดว่า จะกลับบ้านเร็วหรือช้าไม่เป็นไร ขอเพียงแต่กลับบ้านแล้วมีความสุขก็พอ และเพื่อไม่ให้ผู้อ่านเครียดกับการอ่านบทความข้อคิดเห็นในวันนี้มากเกินไป ลองมาฟังเพลง "Let me go home" ฟังแล้วมีประโยคใดที่ท่านชื่นชอบก็บอกกับบ้างนะครับ ขอให้ทุกท่านกลับบ้านในแต่ละวันให้มีความสุขอย่างเต็มที่นะครับ
มนูญ ศรีวิรัตน์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น