ธรรมะเพื่อชีวิต ตอน "ตัณหา กับ เวลา โดย ท่านพุทธทาสภิกขุ" ชื่อเรื่องตอนนี้ "ตัณหา กับ เวลา" ซึ่งตอนแรกที่ผู้อ่านได้อ่านเจอในหนังสือ "ความลับของชีวิต โดย พุทธทาสภิกขุ" หน้า ๑๓๑ ต้องขอบอกเลยว่า สะดุดใจเป็นอย่างมากเลย ต้องอ่านหลายๆ รอบอย่างมีสติสมาธิ ทำให้ได้ทราบว่าตัณหากับเวลานั้น สัมพันธ์กันอย่างไร
"เรื่องของเวลา
ถ้าถือตามพระพุทธเจ้า ก็ต้องกล่าวว่า ที่ใดมีตัณหา ที่นั้นมีเวลา ที่ใดมีตัณหาที่นั่นมีเวลา
เวลาคือระยะระหว่างอยาก ต้องการ อยากจะได้ จนกว่ามันจะได้ มันอยากจะได้ แล้วมันไม่ได้ มันรอไปจนกว่าจะได้ นั้นแหละเวลาเผาผลาญหัวใจ"
(หรืออ่านเพิ่มเติมได้ที่ อารัมภกถาของการเลิกอายุ)
ซึ่งหากว่าลองเขียนความสัมพันธ์ตัณหากับเวลาเป็นฟังก์ชันทางคณิตศาสตร์ น่าจะได้ตามรูปภาพต่อไปนี้
จากคติธรรมคำสอนเกี่ยวกับตัณหาและเวลาของท่านพุทธทาสภิกขุข้างต้นนั้น จะเป็นว่า หากว่าเราลองพิจารณาอย่างถี่ถ้วนรอบคอบ ก็น่าจะพอเข้าใจว่า ตัณหาคือความเร่าร้อนที่เผาผลาญใจของเรา ทำให้เกิดเวลาตามมาด้วย ยิ่งเมื่อเริ่มมีความอยากแล้ว กว่าจะได้มาซึ่งความอยากความต้องการนานเท่าไร ยิ่งเผาผลาญใจของเรามากยิ่งขึ้น เวลาก็ยิ่งมากขึ้นตามไปด้วย ความร้อนที่เผาผลาญมากยิ่งทำให้ทุกข์ในใจมากยิ่งตามขึ้นเท่านั้น ด้วยเหตุนี้ ท่านผู้อ่านทุกท่านลองพิจารณาอีกครั้งว่าเป็นจริงอย่างนั้นหรือไม่
และเป็นธรรมเนียมที่ผู้อ่านจะขออนุญาตฝากกาพย์ยานี ๑๑ ไว้ให้ท่านผู้อ่านได้โปรดกรุณามีเมตตาพิจารณาชี้แนะเพื่อการปรับปรุงพัฒนาแก้ไขให้ดีขึ้นดังนี้
ที่ใดมีตัณหา มีเวลาเกิดทันที
ตัณหายิ่งมากมี เวลามีเกิดทันใด
ตัณหากับเวลา ลองค้นหาให้เข้าใจ
เวลาจะเผาไหม้ ทุกข์ในใจตามต้องการ
เริ่มจากในความอยาก ยิ่งอยากมากยิ่งต้องการ
รอไปไฟเผาผลาญ ทรมานเผาเรื่อยไป
ความอยากเกิดที่จิต ความนึกคิดเกิดอยากได้
รอไปกว่าจะได้ จิตเผาไหม้ทุกข์ฤดี
เวลาจะเป็นศูนย์ ตัณหาสูญต้องไม่มี
ฝึกจิตคิดให้ดี ไม่อยากมีสิ้นทุกครา
เวลาจะไม่เกิด หยุดเสียเถิดในตัณหา
เวลาจะไร้ค่า ขอบอกลาตัณหาเอย
ปภาวีร์
๒ สิงหาคม ๒๕๕๘
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น