เป็นที่ทราบกันดีว่าตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๓๖ เป็นต้นมา ระหว่างวันที่ ๑๒ – ๑๗ มกราคม ของทุกปี จะมีงานสำคัญที่พุทธศาสนิกชนได้ร่วมจิตร่วมใจปฏิบัติธรรมเป็นบุญกุศลถวายหลวงปู่ชา คือ การปฏิบัติธรรม ณ วัดหนองป่าพง อ.วารินชำราบ จ.อุบลราชธานี ซึ่ง
ผู้เขียนได้มีโอกาสมาที่วัดหนองป่าพงในวันอังคารที่ ๑๓ มกราคม ๒๕๕๘ และ ณ บริเวณกองอำนวยการ คณะกรรมการฯ ได้จัดนิทรรศการแสดงประวัติหลวงปู่ชา
ผู้เขียนได้มีโอกาสไปยืนอ่านนิทรรศการฯ นับว่ามีประโยชน์อย่างยิ่ง และที่สำคัญ คือ สายตาของผู้เขียนมาสะดุดที่รูปภาพที่มีข้อความต่อไปนี้
“เราอยู่ด้วยความอนิจจัง อยู่ด้วยความเปลี่ยนแปลงอย่างนี้ รู้ว่ามันเป็นอย่างนี้แล้วก็ปล่อย เรียกว่า ‘การปฏิบัติธรรม’”
ประโยคข้างต้นผู้เขียนยังไม่ค่อยจะเข้าใจดีสักเท่าไร (เนื่องจากยังต้องเรียนรู้อีกมาก) แต่คิดว่าน่าจะเป็นนิยามความหมายของคำว่า “ปฏิบัติธรรม” ซึ่งผู้เขียนขออนุญาตนำเสนอความคิดเห็นส่วนตัว (ซึ่งอาจจะผิดก็ได้นะครับ) ว่า เมื่อมนุษย์เรามีความเป็นอยู่ใช้ชีวิต ไม่ว่าจะเป็น เล่น เรียน ทำงาน และการอื่นๆ อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่แน่นอน ทุกอย่างมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา ดังนั้น หากว่าเราไม่ยึดกับความเป็นอยู่ดังกล่าว คือ “ปล่อย” ให้ได้ น่าจะเรียกได้ว่าเป็นการปฏิบัติธรรมอย่างหนึ่ง อย่างไรก็ตาม ในโลกใบนี้ คำสั้นๆ คือ “ปล่อย” นั้น ผู้เขียนคิดว่าทำได้ยากมาก หากว่าไม่มีความตั้งใจอย่างแท้จริง ด้วยเหตุดังกล่าว ผู้เขียนจึงขอเชิญชวนทุกท่านลองพิจารณาคติธรรมข้างต้น แล้วลองฝึกปฏิบัติทำตามที่ท่านหลวงปู่ชาได้มีความเมตตากรุณามอบไว้ให้พวกเราทุกคน และเช่นเคยก่อนที่จะจากกันผู้เขียนขอมอบกาพย์ยานี ๑๑ เป็นข้อคิดพิจารณาเผื่อว่าอาจจะเป็นประโยชน์ต่อไป
ปฏิบัติอะไร มาเข้าใจกันให้ดี
ปล่อยวางได้ยิ่งดี ทุกชีวีอนิจจัง
มาปฏิบัติธรรม ต้องน้อมนำเรื่องทุกขัง
ปล่อยวางเกิดพลัง ไม่เหนี่ยวรั้งในตัวตน
ปฏิบัติให้ได้ อยู่ที่ใจต้องอดทน
ทำได้เป็นมงคล ดีต่อตนอย่างแน่นอน
ทุกอย่างอย่ายึดไว้ ทุกข์เรื่อยไปอย่างถาวร
ปล่อยวางอย่าอาวรณ์ ปล่อยวางก่อนยิ่งจะดี
ชีวิตต้องลองปล่อย วางค่อยค่อยอย่างละที
ปล่อยแล้วพบสิ่งดี นำชีวีนิพพานเอย
ปภาวีร์
๑๓ มกราคม ๒๕๕๘
อ่านเพิ่มเติมเกี่ยวกับ คำสอน “หลวงปู่ชา”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น