เมื่อคืนวันที่ ๑๕ เมษายน ๒๕๕๗ ตื่นมาเข้าห้องน้ำเวลาประมาณ ๐๓.๐๐ น. แล้วก็นอนหลับต่อโดยช่วงเวลาต่อมาได้ฝันดังต่อไปนี้
เป็นงานศพของใครก็ไม่ทราบ แต่มองไปรอบๆ แล้ว "มันชั่งยิ่งใหญ่อะไรประมาณนี้" มีการจัดเตรียมฝ่ายต่างๆ มากมาย ทั้งเตรียมความพร้อมด้านต่างๆ ในบริเวณงานมีแต่สิ่งของที่เป็นสีทองเต็มไปหมดในทุกๆ ส่วน ที่สำคัญไม่ท่านผู้หญิงท่านหนึ่งมาบอกผมว่า "ดอกบัวที่จะติดรถแห่ศพยังไม่ครบให้ผมไปรีบดำเนินการ" ผมก็เลยถามไปว่า "จะต้องทำจำนวนเท่าไร" ท่านบอกว่า "๑๒ ดอก ก็ท่านจะเพียงพอ" แต่ผมได้แย้งไปว่า "ทำมาประมาณ ๒๐ ดอกก็แล้วกัน เผื่อเหลือเผื่อขาด" แล้วท่านผู้หญิงก็อนุญาต
อย่างที่ได้บอกไปก่อนหน้านี้ว่า งานศพดังกล่าวมีสีทองเต็มไปหมด แต่ผมมีความรู้สึกว่า ผมใส่ชุดปกติขาว (ไว้ทุกข์) (อันนี้เป็นความรู้สึกในฝัน) ขอกลับมาที่งานศพอีกครั้ง ผู้คนเต็มไปหมด มีการตั้งแถวขบวนต่างๆ มากมาย สายตาผมมองไปเห็นท่านหนึ่งคุ้นๆ หน้ามากๆ คือ "นายขจรศักดิ์ ศรีสวาสดิ์" (อดีตสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร อ.สุวรรณภูมิ จ.ร้อยเอ็ด ซึ่งท่านเสียชีวิตไปนานแล้ว ผมเรียกท่านว่า "น้าอ๊อด") ท่านยิ้มให้ผมแล้วก็เดินผ่านไป
และที่สำคัญ ในขบวนดังกล่าว สายตาของผมได้เห็น "พระสงฆ์รูปหนึ่ง" ก็ถามตัวเองว่า พระท่านนี้ก็คุ้นๆ หน้าเหลือเกิน ท่านเดินนำขบวนไปด้วยยิ้มไปด้วย หน้าตาท่านอิ่มเอิบอย่างมาก มีรัศมีเปล่งสีเหลือทองออกมาจนเป็นที่เด่นชัด ท่านดังกล่าว คือ "สมเด็จพระสังฆราช"
และในที่สุดทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียง (น่าจะเป็นพิธีกรของงาน) กล่าวถึงชื่อของผม "มณูญพงศ์ ศรีวิรัตน์" ให้ที่หน้าบริเวณงานศพดังกล่าว เนื่องจากงานศพดังกล่าว เป็นของ "นายผัน พัฒนสระคู" ทำให้ผมตกใจตื่นขึ้นมาแล้วเป็น เวลา ๐๕.๑๔ น. ของวันที่ ๑๕ เมษายน ๒๕๕๗
สำหรับคุณผัน พัฒนสระคู เป็น "คุณลุง" ผมเอง เป็นพี่ชายของคุณแม่ผม คุณลุงเป็นอดีต ส.จ. ร้อยเอ็ด จบแค่ชั้นปี ๔ แต่ก็ได้เล่าเรียน กศน. จนสำเร็จ มัธยมศึกษา (ตอนนั้นจำได้ว่าลูกๆๆ หลานๆ ได้ติวให้ท่านด้วย) ตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ท่านเคยบอกกับผมว่า "ให้เรียนให้สูงๆ ลุงก็อยากจะจบได้รับปริญญาเหมือนกัน" ตอนสมัยที่ท่านเป็น ส.จ. นั้น ผมเรียนมัธยมศึกษาที่ "โรงเรียนร้อยเอ็ดวิทยาลัย" วันศุกร์ไหนที่ท่านมีประชุมที่ร้อยเอ็ด ท่านจะบอกให้ผมไปรอที่สำนักงานองค์การบริหารส่วนจังหวัดร้อยเอ็ด (หลังศาลากลาง) เพื่อจะกลับสุวรรณภูมิด้วยกัน ซึ่งเวลาที่นั่งรถไปด้วยกัน ท่านมักจะเล่าความหลังให้ฟังว่า "กว่าจะได้มาถึงวันนี้ นั้นลำบากมากๆ" ท่านไปเรียนซ่อมนาฬิกา ซ่อมวิทยุ เปิดร้านซ่อมนาฬิกา วิทยุ เมื่อมีเงินทองจากการทำงานด้วยความประหยัด ก็ซื้อรถไถไว้รับจ้างให้ชาวนาที่ทุ่งกุลาร้องไห้ (สุวรรณภูมิ) และเมื่อได้เงินทองมากขึ้นมาก็รับจ้างทำถนนและอื่นๆ (มีรถขนดิน และอื่นๆ ) ในที่สุดชีวิตก็ดียิ่งๆๆ ขึ้น ด้วยความตั้งใจและอุตสาหะ ชีวิตทางการเมืองท่านเริ่มจากการเป็นสุขาภิบาล (ต.สระคู อ.สุวรรณภูมิ จ.ร้อยเอ็ด) แล้วก็ลงสมัครรับเลือกตั้ง "เป็น ส.จ. เขต อ.สุวรรณภูมิ หลายสมัย" ท่านได้เสียชีวิตลงเหมือนปลายปี พ.ศ.๒๕๓๘
ครับ ทั้งหมดนี้เป็นแค่เรื่องความฝันเท่านั้น ก็อยากจะบันทึกว่าไว้เผื่อว่า อย่างน้อยที่สุด "คุณลุงของผม" ก็เป็นตัวอย่างหนึ่งของการสู้ชีวิตที่เริ่มจากไม่มีอะไรเลย ด้วยความตั้งใจอุตสาหะแน่วแน่ "ว่าจะต้องทำให้ได้" ในที่สุดทุกอย่างย่อมได้อย่างใจหมาย
ตุ้ย
หลานชาย
บันทึกไว้เช้าวันที่ ๑๕ เมษายน ๒๕๕๗ เวลา ๐๗.๓๐ น.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น