ผิด . . . หวัง

วันนี้ขออนุญาตมาแปลกครับ คือเรื่องของ ผิด

ผิด ความผิด เป็นสิ่งที่มนุษย์เราไม่ต้องการ ไม่ว่าจะเป็นใครอายุเท่าไร การงานอาชีพอะไรก็ตาม ความผิดจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อเราไม่ได้ทำตามที่กฎธรรมชาติ กฎหมาย ระเบียบ ข้อบังคับ ประกาศต่างๆ ที่มีมนุษย์ได้จัดทำไว้ แต่สำหรับกฎธรรมชาตินั้นเราไม่สามารถกำหนดได้ ทุกคนล้วนจะต้องทำตามกฎธรรมชาติ ใครที่ฝืนกฎธรรมชาติมักจะได้รับความเดือดร้อน อย่างไรก็ดี บางครั้งนั้น สิ่งที่เราคิดว่าไม่ิผิด แต่มันผิดเพราะคนอื่นๆำ เขากำหนดกดเอาไว้ก็เป็นได้

ส่วนอีกคำหนึ่งสำหรับวันนี้ คือ หวัง หรือ ความหวัง ความคาดหวัง เป็นสิ่งที่มนุษย์คนเราได้กำหนดไว้ในอนาคตว่าอยากจะได้อย่างนั้น อยากจะได้อย่างนี้ อยากจะเป็นโน้นอยากจะเป็นนี่ อยากประสบความสำเร็จ อยากจะได้เขามาเป็นแฟน อยากจะดู อยากจะไป สรุปง่ายๆ คือ ความอยาก หรือที่เรียกว่า กิเลส นั้นเอง หวังไว้สูงๆ เกินกว่าความสามารถของตัวเราเอง (คือ ไม่ประเมินตัวเอง หรือที่เรียกว่า รู้ตัวตนของเรา) ก็อาจจะไม่ประสบความสำเร็จ เพื่อให้เห็นภาพเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผู้เขียน ขออนุญาตให้ตัวอย่างประกอบ ดังนี้

เด็กชายคนหนึ่ง เอาเป็นว่า ชื่อ ชาย ก็แล้วกันจะได้เรียกง่ายๆ เป็นเด็กบ้านนอกอยู่ต่างอำเภอ เขาจบ ม.3 แล้วคิดว่าอยากจะเรียนช่างยนต์ (เพราะเขาชอบเรื่องรถ ทั้งรถจักรยาน รถจักรยานยนต์ รถยนต์) อยากเรียนเทคนิค ชายก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะสมัยก่อนการจบ ม.3 แล้วเข้าเรียนต่อเทคนิค อาจจะไม่ยากสักเท่าไร แต่อยู่วันหนึ่งแม่และน้าของชาย บอกว่า "เองน่าจะไปลองสอบโรงเรียนประจำจังหวัดดู" สอบได้ก็เรียน สอบไม่ได้ก็เรียนที่เทคนิค เมื่อชายได้ยินดังนั้น เขาก็เริ่มคิดว่า ถ้าไปสอบโรงเรียนประจำจังหวัดก็ต้องรีบอ่านหนังสือ และในทีสุดเขาก็สรุปได้ว่า เขาจะเริ่มอ่านหนังสือ โดยวันแรกชายคิดว่า อ่านหนังสือได้เท่าไร ก็เอาที่สรุปที่อ่านได้เขียนไว้ข้างฝาห้องนอน (จริงแล้วชายไม่มีห้องนอนหรอกครับ มีเฉพาะฝาบ้าน) วันแรกก็ไม่เท่าไร แต่วันต่อๆ ไป ไอ้ที่สรุปไว้เริ่มติดข้างฝามากยิ่งๆ ขึ้น แต่ชายก็ต้องอ่านสรุปก่อนนอนทุกวัน เพื่อจะได้ช่วยในเรื่องความจำ ชายคิดเพียงแต่ว่าไปสอบแล้วขอให้ได้เรียนที่โรงเรียนประจำัจังหวัดเท่านั้น นั้นคือ ความหวังของชาย และแล้ววันประกาศผลสอบก็มาถึุง ชายไปดูผลสอบโดยตื่นนอนแต่เช้ามืดเดินทางจากบ้านนอกสู่ตัวจังหวัด ชายตื่นเต้นมาก เขามีความหวัง เขามีความอยาก ชายเริ่มดูผลสอบตั้งแ่ต่ลำดับสุดท้ายไปเรื่อยๆ จนไปถึงลำัดับที่ 42 ชายก็ต้องหยุดดูผลสอบต่อ เพราะ คนที่สอบได้ลำดับที่ 42 นั้น เป็นนักเรียนทีุ่ 1 ของโรงเรียนที่ชายจบ ม.3 มาและเป็นที่ 1 ของอำเภอ ความหวังของชายแทบจะสูญสิ้นไป หัวใจแทบจะหมดพลังกำลัง น้ำตาของเขาเริ่มที่ไหลออกมา พร้อมในใจก็คิดว่า "จะกลับไปบอกพ่อกับแม่ว่าอย่างไรดี...." ชายหันหลังให้กับกระดานประกาศผล เดินกลับไปที่ประตูทางเข้าของโรงเรียนประจำจังหวัด ขณะนั้นเอง มีเพื่่อนของชายคนหนึ่งเขามาถามเขาว่า "มึงเป็นอะไร ทำไมมึงถึงหน้าเศร้า" ชายก็ตอบไปว่า "กูสอบไม่ติดวะ" เื่พื่อนคนนั้น กล่าวออกมาเสียงดังว่า "มึงจะบ้าหรือ มึงสอบได้ตั้งที่ 7" ชายได้ยินอย่างนั้น เขารีบวิ่งไปที่กระดานประกาศผลอีกครั้ง ด้วยหัวใจที่มีพลังกำลังและความหวังอีกครั้งว่าจะเป็นจริงตามที่เพื่อนพูดหรือไม่ และแล้วในที่สุด ชายก็เห็นชื่อของเขา เป็นผู้ทีสอบผ่านการเข้าเรียนในโรงเรียนประจำจังหวัดลำดับที 7 ความหวังของชายก็เป็นจริง

จะเห็นว่า เมื่อไรก็ตามที่เราหวังอะไรที่ต่ำๆ แล้วเราทำได้เกินกว่าที่หวังนั้น จะมีความสุขอย่างมาก และหากเราทำอย่างนี้บ่อยๆ จิตและสมองจะทำงานสัมพันธ์กันเป็ยอย่างดีและจะมีความสุขบ่อยๆ เช่นกัน อย่างไรก็ดี ในทางตรงกันข้าม หากเราหวังอะไรที่สูงๆ แล้วเราทำไม่ได้ รับรองได้เลย จะมีคำว่า "ผิดหวัง" เกิดขึ้นอย่างแน่นอน ครับ

มนุษย์เรานี้ก็แปลกดี มีแต่ผิดหวัง มันน่าจะมีคำว่า ถูกหวัง บ้างนะ ( เพราะ ผิด ตรงข้่ามกับ ถูก) ด้วยเหตุนี้ ถ้าหากเราทุกคนทำเรื่องที่ถูก เรื่องที่ถูกต้อง ที่ถูกที่ควรที่พอดีพองาม ตามธรรมชาติ ตามข้อเท็จริงทีเป็นอยู่ (และอนาคตก็เป็นอยู่) ผู้เขียนรับรองได้ว่า เราจะไม่มีคำว่า "ผิดหวัง"

มนูญ ศรีวิรัตน์